“Alam Mo Na Nga Ba Ang Mga Bagay Na Alam Mo Na?”

Ni: Maria Sharmine

                   Ang mga bata ay madaling turuan. Ika nga nila, kung anong  ginagawa ng matanda ay siya ring  gagawin ng bata. Madali silang natututo dahil sa nkikita nila. Madali nilang naa-adopt ang anumang salitang marinig nila. Ngunit ang malaking katanungan; alam nga ba nila ang mga bagay na alam na nila?
          Kung sa akin mo itatanong ang bagay na iyan ay mahihirapan akong sagutin ka. Una, dahil hindi ko naman talaga nalalaman ang pag-iisip ng mga bata. Ang tanging alam ko lang ay  ginagawa nila ang anumang mkita nila sa kanilang  paligid.
           Nung tayoy bata pa, naniniwala akong curious tayo sa maraming bagay. Tulad ng kung bakit umaandar ang ulap, kung bakit bilog ang mundo, kung may gold nga ba sa dulo ng rainbow, kung totoo ba ang aswang at ang pinakasikat na 'Kung paano tayo ginawa'. Madalas, pinag-tatawanan tayo kung ito ang itatanong natin. Subalit ang tanong uli, 'Alam nga ba nila ang mga bagay na Alam na nila?'
           Apat na taon ako ng ako'y magsimulang pumasok sa eskwela. Sa isang pribadong paaralan ng aming lungsod ako inenroll ng aking mga magulang. Ng mga panahong iyon ay dalawa pa lamang kaming magkapatid at ang mama ko ay may magandang trabaho. In short; afford-nilang-mapagaral-ako-sa-private-school. Wala akong ibang maalala sa nursery year ko sa nasabing paaralan. Palibhasay apat na taon pa lamang ako ng mga panahong yun. Ang tanging naalala ko ay ang madalas kong pagpunta sa library upang magbasa ng kung ano-anong kwento. Paborito ko ang English, kaya English din ang malimit kong basahin.
          Tatlong taon akong nagtagal sa pribadong paaralang iyon bago nagpasya ang aking lola na ilipat ako sa pampublikong paaralan dahil lamang sa kadahilanang hindi na nila ako matutukang turuan. Ngunit ang dessyon nilang iyon ang siyang nagpabago sa takbo ng buhay ko,maging ng mga pananaw ko. Ngayon, sa desisyong ginawa ng aking mga magulang para sa akin, masasabi bang Alama na nila ang mga bagay na Alam na nila?
          Hindi ko Alam noon kung nakabuti ba o nakasama ang paglipat ko sa pampublikong paaralan. Dahil mas namulat ako sa realidad ng buhay at hindi naka-kulong sa rehas ng aking kamusmusan. Natuto akong maging independent, nadevelop ko ang self-esteem ko. Sa pag-babago ng kapaligiran ko'y unti-unti ring kumawala ang natutulog kong kamalayan.
          Dati ang alam ko ay madali kong makukuha ang mga bagay na nais kong makuha. Kasama na ang aking pangarap. Ngunit isang araw ay nagising na lamang ako na ako'y nakikipaglaban sa buhay upang makuha ang mga bagay na gusto kong makuha. Na maging ang pangarap na dati'y abot-kamay ko lamang ay tila baga lumayo na sa akin. Kinailangan kong lumaban para mabuhay, at para na rin sa aking mga pangarap... Ito ang mga bagay na ipinamulat sa akin ng tunay na daigdig sa labas ng matayog na gusali ng pribadong paaralan kung saan ako nag-mula. Ngunit sa kabila ng mga bagay na aking napagtanto ay ang mga bagay din namang aking natutunan. At sa patuloy kong pagsakay sa byahe ng buhay ay patuloy din ang aking paggising sa katotohanan ng tunay na kahulugan ng salitang 'pait' at 'saya'.